evlenme teklifi diyalogları

• bizim evin yan tarafında kafe işleten bir ablamız vardı, eşini kaybetti 3-4 yıl önce falan, bir de oğlu var. akşamları takılıyorduk ablanın yanına, kahvemizi içip laflıyorduk. gülay abla olsun adı, bir de arkadaşı var mehmet abi, muhabbet neşeli bir adam. neyse bizim bu gülay abla yoruluyor kafede, oğlanın okulu, ev, kafe derken yetişemedi, devretmeye karar verdi dükkanı. alıcısı çabuk çıktı, anlaştı bizim abla. o akşam müşteriler de gittikten sonra bi yorgunluk kahvesi yapmış kendine, muhabbet ediyorlar mehmet abiyle;
  
  -bitti mi gülay, hallettin mi işleri.
  +bitti şükür, devrettim artık, kurtuldum.
  -ee, kafe de yok artık, ne yapacaksın şimdi?
  +valla hiç bilmiyorum ki mehmet, işim gücüm kalmadı.
  -e o zaman evlensek ya biz gülay?
  +olur mehmet evlenelim.
  
  ve evlendiler. ne güzel di mi lan? madem yapacak işimiz yok, e o zaman neden evlenmiyoruz.