13 yaş ağustos ortası öğleden sonra 2

• koca kafalı beyaz masaüstü bilgisayarım, pentium 4, red alert 2.
• dün gibi hatırlıyorum, tatil, bitmeyen uzun günler, bunaltmayan güzel bir sıcak, ev sakin,açık pencereden tatlı bir esinti doluyor odaya, yatakta uzanmış çizgi roman okuyorum, kendimi o roman içinde hayal ediyorum.
• yıl 1994. muhtemelen arkadaşlarla mahalle maçı yapıyordum.
• benim için 97 yazına denk geliyor. 13’ü doldurmama 1 ay vardı..
  
  konservatuvar sınavını birincilikle kazanmıştım. mutlu ve gururluydum. yaz tatilinde, harem sahilde, sokaktan, komşu vb topladığımız eski kitapları satıyorduk kardeşimle.
  
  annem hayattaydı ve akşamına karpuz ve kavun yiyorduk kahkahalar eşkiğinde (kardeşimle böyle bir zaafımız vardı). sattığımız iki üç kitabın parasıyla aldığımız gazoz ve bisküvünin tadını asla bulamadım ben şahsen.
  
  geri kalan parayı toplayıp anneme veriyorduk, o da bizi adalara yüzmeye götürüyordu.
  
  gece gece ağlattın be sözlük. hayat her geçen gün daha bir zor.. gittikçe yalnızlaşıyoruz.
• yüksek duvarların yavaş yavaş gölge oluşturmasıyla başlayan mahalle maçları. atari salonunda cadillac and dinasours(namı diğer mustafalı), street fighter, sunset riders için atılan jetonlar. cepte bozuk para olunca bakkaldan alınan meybuzlar..
• muhtemelen ipek ongun okuyordum.
• aynı yaştaki kuzenimle serin anneanne evi..
• ortaokuldaydim o zamanlar, bahçeli müstakil evimizde oturuyoruz ve evin üç tarafi bahçeyle çevrili, kocaman, çeşit çeşit ağaç var, bir ona bir buna tırmanıyor ağaç tepesinden inmiyorum. hangisinin meyvesi olgunlaşmışsa ondan yiyorum, bazı günler kuzenlerimle bazı günler arkadaşlarımla oyunlar oynuyorum bahçede, öğleden sonra koyu gölge oluyor ağaçların altı, salıncak kurulu bir ağaçta, ben sallandikca rüzgar esiyor saçlarımda.
• saat 10-11 gibi başladığımız futbol maçı bitmiş, herkes acıkmış, eve mi gitsek, çevredeki bahçelerde elma-armut, kavun -karpuza mı dalsak diye plan yapılıyor.
• akla çocukluğun o güzel tatil günleri geliyor. eskiye dönüp bakınca nedense hep güzel şeyler geliyor aklıma. umarım 15-20 yıl sonra geri bakınca da hep akılda güzel şeyler kalır. hoş, hayat o zamanlardaki gibi güzel de akmıyor ama. sevdiklerimiz birer birer göçüyor bu diyardan. bir umut işte.