geceye bir şiir bırak

• gözlerine bakarken umurumda değil mevsimler
  gülüşün hep deniz kenarı bana
  sen bir adım attığında göreceksin
  elinde balonlarla bekleyen o adam benim
  aldığım en derin nefessin sen
  dudaklarının dudaklarımdaki işgali hala yüreğimde
  nefes alıyorum ama hala bulamadım seni
  
  'ben sana yanarken şimdi...sen kim bilir nerede
  üşüyorsun'
  
  ceyhun yılmaz
• “en azından üç dil bileceksin
  en azından üç dilde
  ana avrat dümdüz gideceksin
  en azından üç dil
  çünkü sen ne tarih ne coğrafya
  ne şu ne busun
  oğlum mernus
  sen otobüsü kaçırmış bir milletin çocuğusun."
• yerini bulmamış bir içtenlik, yanılmış bir saygı ve bir hüzün eğrisi olarak ilişkilerin gergefinde, ördüm ömrümün dokusunu ilmek ilmek. beni cam kırıklarıyla anımsasın insanlar, savrulan bir yaprak hüznü ve dağınıklığı ile...
  
  yükümü yanlış bedestanlara çözdüm.
  
  (bkz: ömür hanımla güz konuşmaları)
• eskisi kadar özlemiyorum seni,
  
  ve ağlamıyorum olduk olmadık zamanlarda..
  
  adının geçtiği cümlelerde, gözlerim dolmuyor..
  
  yokluğunun takvimini tutmuyorum artık.
  
  biraz yorgunum..
  
  biraz kırgın..
  
  biraz da kirletti sensizlik beni!
  
  nasıl iyi olunur henüz öğrenemedim ama
  
  “iyiyimler” yamaladım dilime.
  
  tedirginim aslında, seni unutuyor olmak,
  
  hafızamı milyon kez zorlamama rağmen yüzünü hatırlayamamak korkutuyor beni..
  
  gel diye beklemiyorum artık,
  hatta istemiyorum gelmeni..
  
  nasıl olduğun konusunda ufacık bir merak yok içimde.
  
  arasıra geliyorsun aklıma, banane diyorum
  
  benim derdim yeter bana banane!
  
  alıştım mı yokluğuna?
  
  vaz mı geçiyorum, varlığından?
  
  tedirginim aslında,
  
  ya başkasını seversem?
  
  inan o zaman seni hayatım boyunca affetmem..
  
  özdemir asaf
• gece yarısı.son otobüs.
  biletçi kesti bileti.
  beni ne bir kara haber bekliyor evde,
  ne rakı ziyafeti.
  beni ayrılık bekliyor.
  yürüyorum ayrılığa korkusuz ve kedersiz.
  
  iyice yaklaştı bana büyük karanlık.
  dünyayı telaşsız, rahat seyredebiliyorum artık
  artık şaşırtmıyor beni dostun kahpeliği,
  elimi sıkarken sapladığı bıçak.
  nafile, artık kışkırtamıyor beni düşman.
  geçtim putların ormanından baltalayarak
  nede kolay yıkılıyorlardı.
  yeniden vurdum mihenge inandığım şeyleri,
  çoğu katkısız çıktı çok şükür.
  ne böylesine pırıl pırıl olmuşluğum vardı,
  ne böylesine hür.
  
  iyice yaklaştı bana büyük karanlık.
  dünyayı telaşsız, rahat seyredebiliyorum artık.
  bakınıyorum başımı kaldırıp işten,
  karşıma çıkıveriyor geçmişten
  bir söz
  bir konu
  bir el işareti.
  
  söz dostça
  koku güzel,
  el eden sevgilim.
  kederlendirmiyor artık beni hatıraların daveti
  hatıralardan şikayetçi değilim.
  hiçbir şeyden şikayetim yok zaten,
  yüreğimin durup dinlenmeden
  kocaman bir diş gibi ağrımasından bile.
  
  iyice yaklaştı bana büyük karanlık.
  artık ne kibri nazırın, ne katibin şakşağı.
  tas tas ışık döküyorum başımdan aşağı,
  güneşe bakabiliyorum gözüm kamaşmadan.
  ve belki, ne yazık,
  hatta en güzel yalan
  beni kandıramıyor artık.
  artık söz sarhoş edemiyor beni,
  ne başkasının ki, nede kendiminki.
  
  işte böyle gülüm,
  iyice yaklaştı bana ölüm.
  dünya, her zamankinden güzel, dünya.
  dünya, iç çamaşırlarım, elbisemdi,
  başladım soyunmağa.
  bir tren penceresiydim,
  bir istasyonum şimdi.
  evin içerisiydim,
  şimdi kapısıyım kilitsiz.
  bir kat daha seviyorum konukları.
  ve sıcak her zamankisinden sarı,
  kar her zamankinden temiz.
  
  (bkz: nazım hikmet ran /son otobüs)
• yolun düşerse kıyıya bir gün
  ve maviliklerini enginin
  seyre dalarsan,
  dalgalara göğüs germiş olanları hatırla,
  selamla, yüreğin sevgi dolu
  çünkü onlar fırtınayla çarpıştılar eşit olmayan savaşta
  ve dipsizliğinde enginin yitip gitmeden
  sana liman gösterdiler uzakta.
  
  pierre-jean de béranger
• akşam olur hapishane kilitlenir
  kimi kağıt oynar kimi bitlenir
  kiminin temyizden kağıt gelir
  düştüm bir ormana yol belli değil
  yatarım yatarım gün belli değil.
  
  hapishane içinde üç ağaç incir
  kollarım kelepçe anam boynumda zincir
  zincir sallandıkça her yanım sancır
  düştüm bir ormana yol belli değil
  yatarım yatarım gün belli değil.
• düşü ne biliyorum
  
  kimdi o kedi, zamanın
  eşyayı örseleyen korkusunda
  eğerek kuşları yemlerine,
  bana ve suçlarıma dolanan?
  
  gök kaçınca üzerimizden ve
  yıldız dengi çözüldüğünde
  neydi yaklaşan
  yanan yatağından aslanlar geçirmiş
  ve gömütünün kapağı hep açık olana?
  
  yedi tül ardında yazgı uşağı,
  görüldüğünde tek boyutlu düzlüktür o
  ve bağlanmıştır körler
  örümcek salyası kablolarla birbirine
  sevişirken,
  iskeletin sevincini aklın yangınına
  döndüren, fil kuyruğu gerdanlıklarla.
  
  yine de, zaman kedisi
  pençesi ensemde, üzünç kemiğimden
  çekerken beni kendi göğüne,
  bir kahkaha bölüyor dokusunu
  
  düşler marketinin,
  
  uyanıyorum küstah sözcüklerle:
  
  ey, iki adımlık yerküre
  senin bütün arka bahçelerini
  gördüm ben!
  
  (bkz: nilgün marmara)
• vatanım bağrına düşman dayasın hançerini
  
  elbet bulunur kurtaracak bahtı kara maderini.
• kuru güller ve solmuş zaman, yokluk birikti her hatırasında
  yaşamaya çalıştık onun, ruhumuza yer bulamadığımız mısrasında